W minioną sobotę, 14 września, Fundacja „Promyczek” oraz PCPR Wadowice mieli zaszczyt gościć Państwa na corocznej konferencji naukowej. Była to już piata organizowana przez nas konferencja, a druga we współpracy z PCPR Wadowice.  Serdecznie dziękujemy za wsparcie.

Spotkanie w Auli Wykładowej przy Klasztorze Karmelitów Bosych w Wadowicach  poświęcone było „trudnym dzieciom”, tak często o nich mówią dorośli. Nasi prelegenci przybliżyli Państwu problemy, z którymi borykają się dzieci oraz ich środowisko, wyjaśnili niektóre możliwe przyczyny i naprowadzili na możliwe rozwiązania.

Już teraz zapraszamy na przyszłoroczna konferencję.

Kolejno prelekcję wygłosili:

  • EMIL SZUMIŁO Psycholog

    Psycholog, absolwent Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Specjalizuje się w zakresie psychoterapii lęku i zaburzeń osobowości. Pomaga rodzicom w rekonstrukcji bezpiecznego stylu przywiązania u dzieci. Pracuje w ramach nowego podejścia terapeutycznego stworzonego przez Jeffreya Younga. Superwizuje zespół psychoterapeutów pracujących z uzależnioną młodzieżą oraz pracowników socjalnych pracujących z rodzinami zastępczymi.

    TEMAT WYSTĄPIENIA: „Regulacja emocji w pozabezpiecznych wzorcach przywiązania jako przyczyna trudnych zachowań dzieci”

 

  • JOANNA SERWIŃSKA Pedagog specjalny, Terapeuta neurorozwojowy

    Jej pasją jest terapia neurorozwojowa dzieci od urodzenia do osiągnięcia pełnoletności. Wspomaga pracę placówek montessoriańskich i rodziców edukujących domowo. Coaching rodzicielski opiera na Teorii Przywiązania i wypływającego z niej nurtu rodzicielstwa bliskości. Przez 15 lat pracowała jako nauczyciel i terapeuta dzieci z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w Polsce i Wielkiej Brytanii. Na stałe współpracuje z warszawską Akademią Pedagogiki Specjalnej oraz Warszawskim Centrum Innowacji Edukacyjno – Społecznych i Szkoleń, propagując wiedzę z zakresu neurorozwoju dziecka oraz pedagogiki specjalnej.

    TEMAT WYSTĄPIENIA: Proces orientowania się na rówieśników jako przyczyna wystąpienia trudności w relacji  dorosły-dziecko.

    Relacja dziecka z bliskim dorosłym, w sposób naturalny, opiera się na intuicyjnych mechanizmach więziowych. Ich celem jest ujawnienie całego dostępnego potencjału rozwojowego dziecka. W optymalnych więziowych warunkach dziecko aż, do wczesnej dorosłości, pozostaje ukierunkowane na dorosłych ze swojego najbliższego otoczenia. Rodzice, dziadkowie a także dalsi krewni, sąsiedzi i znajomi, stanowią dla niego grupę odniesienia. Umożliwia to pionowy przekaz kulturowy i jest nośnikiem przechowywanych wartości i spajania społeczności. Dzieci i młodzi dorośli zanurzeni w opisanym środowisku są zrozumiali dla otoczenia. Starsi maja pełne poczucie kontaktu z młodymi. Wiedzą, że mają wpływ na ich życie i będą brani pod uwagę.

    Współcześnie, coraz częściej spotyka się rodziców, dziadków, nauczycieli i innych dorosłych, pragnących uczestniczyć w życiu dzieci, którzy doświadczają poczucia bycia odrzuconym przez dziecko. Sfrustrowanych niemożnością „dotarcia do” i nieumiejętnością „dogadania się”. Zawiedzionych tym, ze dotychczasowe sposoby wychowania zawiodły. Ludzie Ci zadają sobie pytanie „ czy rodzicielstwo powinno być tak trudne?” lub „jak uczyć i wychowywać dzieci, które praktycznie nie zwracają uwagi na dorosłego?”.

    Badacze więzi, wskazują na proces orientowania się na rówieśników. Zjawisko to jest stosunkowo nowe. Obecni czterdziestolatkowie są trzecia generacja dotknięta tym zjawiskiem. Jednakże utwierdzenie w kulturze modelu orientowania się na rówieśników jako normy, prowadzi do poważnych i groźnych skutków. Jego rezultatem jest wzrastająca liczba zachowań agresywnych i autoagresywnych u dzieci i młodych dorosłych wraz ze wzrostem liczby samobójstw u dzieci. Również uzależnienia od mediów społecznościowych i gier, wzrastająca izolacja i utrata wrażliwości u młodego pokolenia. Także trudności z koncentracja, nauką i współpraca w grupie.

    Opierając się na badaniach G. Neufelda trzeba podkreślić, że mocna, bezpieczna więź z dorosłymi chroniącymi dziecko, stanowi zarówno profilaktykę wystąpienia trudności w relacjach dziecko-dorosły jak i najlepszy model terapeutycznego wsparcia w sytuacji kiedy trudności te już wystąpiły.

  • OLIWIA GOIK  Psycholog, Psychoterapeuta

    Absolwentka psychologii Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Praktyczne umiejętności zdobywała m.in. w Centrum Psychiatrii w Katowicach, Centrum Zdrowia Psychicznego FENIKS, Górnośląskim Centrum Zdrowia Dziecka. Zajmuje się również działalnością akademicką.

    Specjalizuje się w terapii dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych. Obszarem szczególnych zainteresowań jest szeroko rozumiana psychologia zdrowia, w tym psychosomatyka, zaburzenia odżywiania oraz terapia traumy.

    TEMAT WYSTĄPIENIA: Wybiórczość jedzeniowa dzieci – grymaszenie czy strach?

    Początkowo dziecko kaprysi przy jedzeniu, odmawia niektórych produktów, pluje jedzeniem. Z czasem trudności przybierają bardziej skrajną formę dzieci w obawie przed nieznanym sięgają tylko po znane produkty, które zazwyczaj ograniczają się do kilku lub kilkunastu, często o określonej konsystencji i marce. Próbowanie nowych pokarmów wzbudza u dzieci silny lęk, pojawia się bunt i płacz, a nawet odruchy wymiotne. Strach wywołuje nie tylko smak ale również zapach, konsystencja, kolor czy struktura danego pokarmu. Zmiany spowodowane innym przyrządzeniem, bądź zmianą opakowania prowadzą do nasilonego lęku i odmowy jedzenia.

    W takim przypadku i nasileniu pewnych zachowań u dzieci mówimy o neofobii żywieniowej, czyli zaburzeniu polegającym na unikaniu nowych produktów. Wybiórcze traktowanie jadłospisu do kilku produktów jest schematem pojawiającym się niezależnie od humoru dziecka, zawsze odmawia tych samych posiłków, nie jest więc wynikiem grymaszenia.

    Najczęściej neofobię żywieniową diagnozuje się u dzieci w przedziale wiekowym 3-5 lat, choć jej początki mogą sięgać nawet kilku/kilkunastu miesięcy. Do czynników ryzyka mogących wpływać na rozwój zaburzenia u dzieci zalicza się czynniki genetyczne, nieprawidłowości rozwojowe w okresie płodowym, wcześniactwo, ciężkie przebiegi chorób w okresie niemowlęcym. W przypadku tych trudności pojawia się nasilenie trudności w zakresie zaburzeń sensorycznych – nadwrażliwość na dotyk, zapach, dźwięki. Dziecko reaguje większym napięciem podczas posiłków, nasila się mechanizm unikania sytuacji związanych z jedzeniem.

    Ważnym elementem terapeutycznym jest stymulacja w obrębie jamy ustnej oraz metoda „małych kroków” w zmniejszaniu lęku dziecka przed nowymi i nieznanymi produktami żywnościowymi.

  • PIOTR RYCHŁY Pedagog

    Absolwent Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Specjalista z zakresu pedagogiki resocjalizacyjnej z elementami profilaktyki. Właściciel Centrum Doradczo-Szkoleniowego Auxilium, praktyk z ponad dziesięcioletnim doświadczeniem w pracy z trudną młodzieżą, nieletnimi przestępcami, osobami zagrożonymi wykluczeniem społecznym, narkomanami. Twórca autorskich programów szkoleniowych z zakresu patologii społecznej w odniesieniu do relacji nauczyciel – uczeń, rodzic – dziecko.

    TEMAT WYSTĄPIENIA:  Zagrożenia cyberuzależnieniem w odniesieniu do dzieci przedszkolnych i szkolnych.

    1. Zmiana postaw życiowych dzieci będących w intensywnym wielogodzinnym zaangażowaniu  wirtualnym.
    2. Kluczowe strefy zagrożeń świata wirtualnego dzieci i młodzieży, w tym portale społecznościowe, komunikatory, fotoblogi, gry komputerowe, portale randkowe.
    3. Przykłady punktowych zagrożeń na podstawie: GTA, erochińczyk, alkochińczyk, sexting, niebieski wieloryb, „łańcuszek alkoholowy”, „challenge” – „hot water challenge” i inne.
    4. Kierunki i sposoby redukcji zagrożeń związanych z młodym pokoleniem:
    • poprawa świadomości zagrożeń w odniesieniu do osób socjalizująco znaczących
    • uszczelnienie przestrzeni zakupu, podaży treści niedostosowanych dla dzieci i młodzieży, w tym przy wykorzystaniu systemu PEGI, programów do kontroli rodzicielskiej,
    • systematyczna praca profilaktyczna na wszystkich poziomach zaczynając od systemu przedszkolnego.